روزه دارم من و افطارم از آن لعلِ لب ست
آری افطارِ رُطَب در رَمَضان مُستحب ست

روزِ ماهِ رمضان، زلف مَیَفشان که فقیه
بخورد روزۀ خود را به گُمانش که شب ست

زیرِ «لب» وقتِ نوشتن، همه کس نقطه نهند
این عجب نقطۀ خالِ تو به بالای لب ست

یارب این نقطۀ لب را به بالا که نهاد ؟
نقطه هرجا غلط افتاد، مکیدن ادب ست

شحنه اندر عقب ست و من از آن میـترسم
که لبِ لعلِ تو آلوده به ماء العِنَب ست

پسرِ مریم اگر نیست چه باک ست از مرگ ؟
که دمادم لبِ من بر لبِ بِنتُ العِنَب ست

مَنعَم از عشق کُند زاهد و آگه نَبُوَد
شهرتِ عشق من از مُلکِ عجم تا عرب ست

گفتمش : ای بتِ من بوسه بده جان بستان
گفت : رو کاین سخنِ تو نه به شرطِ ادب ست

عشق آن ست که از روی حقیقت باشد
هرکه را عشق مجازی ست حَمالُ الحَطَب ست

گر «صبوحی» به وصالِ رخِ جانان جان داد
سودنِ چهره به خاکِ سَرِ کویش سبب ست

مرحوم شاطر عبّاس صبوحی قمی
وفات قرن 14 ه.ق.